Shirley Valentine, która kiedyś miała marzenia (chciała zostać stewardessą!), od lat wiedzie życie kury domowej i żony. Rozgoryczona beznadzieją wegetacji i domową krzątaniną – obowiązkiem codziennego oczekiwania z gotowym obiadem na powrót męża z pracy, wspomina młodość i popija wino.

Dla męża jest tylko maszyną do gotowania i sprzątaczką. Dla dzieci – piątym kołem u wozu, zrzędliwą panią w średnim wieku. Jedyną, choć zawsze wierną słuchaczką jest kuchenna ściana (za którą toczy się prawdziwe życie). Zadręcza ją swoimi wątpliwościami, ale też marzeniami o bogatym, pełnym przygód i uczuć życiu. Podsumowuje jednocześnie własną przeszłość.

Pewnego dnia otrzymuje jednak szansę, by swoje marne życie choć na chwilę zmienić na to wymarzone. Może wyjechać na wyśnioną wycieczkę do Grecji. Po długich przemyśleniach i rozterkach Shirley decyduje się na odrobinę szaleństwa. Zamienia kuchenną ścianę na nadmorską skałę i wyrusza w podróż życia. 

Reżyseria: Maciej Wojtyszko | Przekład: Małgorzata Semil | Scenografia: Ewa Bystrzejewska | Obsada: Krystyna Janda | Premiera: 3 listopada 1990 (Teatr Powszechny), repremiera: 15 grudnia 2005 (Teatr Polonia)

„Supermenka” to opowieść o kilku latach życia współczesnej Polki. Kobiety wykształconej, inteligentnej, błyskotliwej i pracowitej. Matki, żony, córki, pracownika, pracodawcy, kobiety szczęśliwej i nieszczęśliwej, zakochanej i samotnej, spełnionej i zdesperowanej.

W „Supermence” jak w życiu, dramat miesza się z komedią, ironia z życzliwością, filozofia z banałem, a śmiech następuje po łzach i wściekłości. „Supermenka”, to opowieść  inteligentna, więc podobnie jak w życiu inteligentnego człowieka nie ma w niej czasu na nudę.  W opowiadanej przez Jowitę Budnik historii pojawia się galeria groteskowych, choć z życia wziętych postaci. Desperackie próby bohaterki, aby poradzić sobie na niebezpiecznych zakrętach życia, wzbudzają z jednej strony wielki podziw, a z drugiej wywołuje salwy śmiechu.

Tytułowa Supermenka bierze na swoje barki ciężary, którym nie sposób podołać. Potrafi jednak krytycznie podejść do swoich relacji z dziećmi, matką, ukochaną pracą oraz mężczyznami. Uczy się na swoich własnych, często bolesnych, błędach. I znajduje rozwiązanie!

Autor: Dorota Macieja | Reżyseria: Jerzy Gudejko | Scenografia: Krzysztof Kelm | Produkcja: Teatr Gudejko | Obsada: Jowita Budnik | Data premiery: 8 marca 2016 (Teatr Kamienica)

“Na pierwszy rzut oka” to jeden z najbardziej błyskotliwych i aktualnych tekstów teatralnych ostatnich lat. Przejmująca historia adwokatki u progu wielkiej kariery prawniczej, która specjalizuje się w błyskotliwej i skutecznej obronie gwałcicieli. Pewnego dnia staje się ofiarą… Poruszające. Ważne. Mistrzowsko napisane.

(Zwrot “prima facie” jest używany we współczesnym prawniczym języku zarówno w prawie cywilnym, jak i karnym, aby zaznaczyć, że po wstępnym zbadaniu wydaje się, iż istnieją wystarczające dowody potwierdzające winę. Większość postępowań sądowych w większości jurysdykcji wymaga istnienia sprawy prima facie).

Autor: Suzie Miller | Przekład: Klaudyna Rozhin | Reżyseria: Adam Sajnuk | Obsada: Maria Seweryn | Data premiery: 1 października 2023 (Teatr Polonia)

8-letni Julek zaprasza Widza do swojego niezwykłego świata, gdzie wszystko jest możliwe. Gdzie niczego ani nikogo się nie boi, nie wstydzi, nie czuje żadnych ograniczeń, nie wie co to kompleksy, widzi Duchy, rozmawia z Roślinami, a MTV kreuje jego rzeczywistość. Po drodze spotykamy Tatę, Mateusza z ławki obok, przedszkolankę Panią Czesię i innych, którym Julek nareszcie ma szansę powiedzieć to, na co nigdy wcześniej nie miał odwagi.

Śmiertelnie poważny temat jakim są demony przeszłości, przyglądanie się systemowym nadużyciom i do czego mogą Nas doprowadzić podjęte decyzje, które bardziej są podyktowane pokoleniową traumą niż wolną wolą Serca i Duszy, potraktowany w nieco mniej śmiertelnie poważny sposób. 

Scenariusz i reżyseria: Julia Wyszyńska | Obsada: Julia Wyszyńska | Data premiery: 4 lutego 2022 (Teatr Komuna Warszawa)

Był jednym z najbardziej skandalizujących artystów XX wieku, a poprzeczka była ustawiona naprawdę wysoko. Nienasycony w swojej pracy, życiu erotycznym, głodzie zarabiania pieniędzy. Spragniony aplauzu, uwielbienia i ciągłego potwierdzania własnej wartości.

Klaus Kinski, bo o nim tu mowa, był charyzmatycznym aktorem. Uchodzi za jedną z najbardziej barwnych i kontrowersyjnych postaci europejskiego kina XX wieku. Był wybitnym artystą a jednocześnie nienasyconym seksoholikiem. Potworem, człowiekiem o ewidentnie psychopatycznych rysach. Był też bohaterem niezliczonych skandali zarówno w życiu prywatnym jak i zawodowym. Jego młodość była naznaczona biedą, samotnością i traumą II Wojny Światowej.

Spektakl to studium obsesji, namiętności, gniewu i skrajnych emocji, które niszczyły nie tylko samego bohatera ale i wszystko wokół. To studium geniusza, który okazał się potworem. Klaus Kinski to pretekst do stworzenia kolejnej barwnej, skomplikowanej osobowości scenicznej dla Kamila Maćkowiaka.

Scenariusz: na podstawie autobiografii Klausa Kinskiego „Ja chcę miłości” | Opracowanie tekstu: Kamil Maćkowiak | Reżyseria i opracowanie muzyczne: Kamil Maćkowiak | Scenografia i światło: Waldemar Zawodziński | Data premiery: 3 i 4 października 2020 (Teatr Kamila Maćkowiaka)