NIŻYŃSKI

Po pierwsze spektakl ten to oczywiście wspomnienie o wybitnym tancerzu, choreografie i reformatorze baletu, Wacławie Niżyńskim, przypomnienie jego postaci i życiorysu. Po drugie, nagranie jest uwiecznieniem przedstawienia „Niżyński”, które – jak każdy spektakl – jest ulotne. Po trzecie, to także zatrzymanie czasu dla odtwórcy tytułowej roli (bardzo wymagającej fizycznie i psychicznie), Kamila Maćkowiaka.

„Kamil Maćkowiak, wcielając się w postać Niżyńskiego, pokazuje stosunki łączące go z matką, żoną, córką, teściową, a także z nauczycielem, kochankiem i impresariem, Diagilewem. Kreślony przez niego portret słynnego rosyjskiego tancerza jest zaskakująco wiarygodny, w czym pomaga aktorowi zdobyte wcześniej wykształcenie tancerza klasycznego. Maćkowiak – Niżyński to niezwykła osobowość, kontrowersyjna i charyzmatyczna, ulegająca bolesnej przemianie pod wpływem choroby psychicznej, która wkrótce miała nim ostatecznie zawładnąć. Spektakl, będący studium nastrojów, charakteru i światopoglądu Niżyńskiego, dzieje się niejako w głowie artysty. To myśli i obrazy się w niej kłębią. (…) Aktor sugestywnie, w pełen żywiołowej ekspresji i emocji sposób przekazuje refleksje, poglądy, lęki, marzenia, a także zmienne nastroje Niżyńskiego. Przeplata je wspomnieniami. Widz dowiaduje się o jego uwielbieniu dla matki, o ogromnym do niej przywiązaniu, a także o nienawiści do Diagilewa, którego kochankiem był przez pięć lat, aż do chwili, gdy się ożenił. Ten toksyczny związek był źródłem cierpienia i frustracji tancerza. Jednym z wiodących tematów „Dziennika” jest relacja autora z Bogiem, do którego Niżyński nieustannie się porównuje. Być „bogiem tańca”… . Fascynujące i przerażające zarazem.”

„Kamil Maćkowiak jest genialny, niesamowity, wręcz obłędny i zarazem błędny. Przedziera się bowiem przez poszczególne części dziennika tak naturalnie, że można mieć wrażenie, że zaraz na scenę wejdzie ktoś z zakładu psychiatrycznego. Na uwagę zasługuje tutaj każda część ciała Maćkowiaka. Oczy szkliste, wypełnione furią, a czasami łzami. Twarz oddająca tysiące emocji, miliony pragnień i cierpień. Ręce, klatka, nogi, niby już wycieńczone, niby już trochę ospałe, a jednak nadal poruszające się zwinnie, wspaniale, jak na „boga tańca” przystało. Do tego dochodzi niby prosta, a jednak podkreślająca grę aktora gra świateł i co jakiś czas włączająca się w tle psychodeliczna muzyka. Skoro „Bóg uwielbia ruch” to na pewno i on sam doceni geniusz Maćkowiaka, a my mamy niebywałą okazję zobaczyć tę Sztukę (przesz duże S) na własne oczy, w której aktor przenosi na nas swoje emocje.”

„Spektakl, wobec którego trudno zachować obojętność, który wzrusza, uwiera, przeraża, drażni czy niepokoi, to niekwestionowany sukces jego twórców. Kto chce doświadczyć emocji w teatrze, koniecznie powinien wybrać się na „Niżyńskiego” do Teatru Polskiego. Najlepiej ze dwa razy, żeby móc docenić pomysł i wykonanie.”

„Wstrząsające, przerażające, porażające prawdą takie jest wyznanie podszyte psychozą. Taki jest Niżyński.Taki jest Kamil Maćkowiak, wcielający się w jego postać. Młody aktor, Kamil Maćkowiak, (także absolwent gdańskiej szkoły baletowej) zmierzył się z postacią, której wykreowanie wymaga reakcji na wszelkich płaszczyznach wrażliwości, odsłaniania zdrowych i chorych emocji i wygrał. Po zakończeniu spektaklu chce się milczeć, ale nie sposób uciec od myśli o tym, co rozegrało się na najwyższej nucie bólu.”