WIGILIA

Aktorski duet trzyma widownię w ryzach od pierwszej do ostatniej minuty. Kameralne spektakle mają sens tylko wtedy, gdy są- tak jak ten-koncertowo grane. Zdarzeniu wpisującemu się w polityczną współczesność siły wyrazu dodała reżyserska interpretacja Waldemara Zawodzińskiego.

W „Wigilii” /…/udało się skonfrontować i jednocześnie wyważyć elementy komponujące spektakl zajmujący, pozostawiający przy tym materiał do refleksji, nie zadowalający się jednoznacznymi, hasłowymi wskazaniami. /…/W sztuce Kehlmanna są jeszcze rozgrywka na śmierć i życie oraz „przewrotka” niczym z dobrego dreszczowca, co dostarcza dodatkowych emocji. Żywiołowość i detale owej rywalizacji przenoszą z oddaniem sprawie na scenę Milena Lisiecka i Kamil Maćkowiak. Garściami czerpią ze swojego zawodowego warsztatu, prezentują nieco odmienną technikę, ale przede wszystkim dają nam okazję obserwowania całej gamy partnerstwa, aktorstwa wchodzącego w dialog, znakomicie utrzymującego rytm spotkania, śmiało dopuszczającego do zderzeń, ale zarazem pierwszorzędnie wzajemnie się uzupełniającego. Lekcja i przyjemność zawłaszczania przestrzeni, budowania nastrojów, utrzymywania publiczności w skupieniu i oczekiwaniu. Oboje fantastycznie rozgrywają swoje role w niuansach, drobnych a znaczących gestach czy grymasach/…/ Kamil Maćkowiak po raz kolejny udowadnia, że produkując spektakle na dwójkę aktorów perfekcyjnie dobiera sobie partnerów, a Waldemar Zawodziński z klasą i precyzyjnie ich reżyseruje. Fundacja Kamila Maćkowiaka dojrzewa, ma już bogaty, urozmaicony repertuar (dziesięć premier). Ma też odwagę sięgnąć po materiał wymagający dla aktorów i dla widzów. Nowa scena powinna wyzwolić nową energię.

Ten thriller psychologiczny trzyma w napięciu od początku do końca. Jest to zasługa przede wszystkim aktorów, którzy to napięcie potrafią między sobą wytworzyć, ale także niuansować je podczas spektaklu. Postać policjanta została poprowadzona przez Kamila Maćkowiaka konsekwentnie. /…/Bohaterka Lisieckiej /…/gra podwójnie i oszukuje wszystkich/…/I jeśli na końcu mamy poczucie, że daliśmy się zmanipulować, to jest to właśnie zasługa świetnej gry Lisieckiej. /…/ „Wigilia" uświadamia też, że w sytuacji stosowania przemocy nigdy nie ma zwycięzcy. Wszyscy są przegrani. I ofiara. I kat.